Μυστήριος Γρίφος…

…Κάναμε όνειρα όταν γνωριστήκαμε, o ένας για τον άλλο και ας μην ξέραμε αν θα τύχει να ‘μαστε ποτέ μαζί. Σκεφτόμασταν αν θα γίνει ποτέ ο ένας κτήμα του άλλου. Ζούσαμε χωριά μα με την γλύκα του έρωτα. Έρωτας… Αυτός που όταν σε σημαδέψει στην καρδιά ξυπνάς ασθάνεσαι αναπνάεις ζεις Μόνο με μια σκέψη… Την εικόνα της. Σκεφτόμασταν πότε ο ένας θα αντυκρίσει τον άλλο. Ζούσαμε χαρούμενοι, αντιμετωπίζοντας το αύριο στα μάτια. Μα τώρα δεν είμαστε μαζί και έχουν χαθεί τα πάντα…
Αυτό το μυστήριο που λέγεται έρωτας… σβήνετε στάλα στάλα. Έρωτας. .. Τι μυστήριο; Η μήπως απάτη μεγάλη; Δεν Σε έχω μα νιώθω πως δεν έγινες ποτέ δικιά μου. Δεν έγινες ποτέ το αλλο μου μισό. Είσαι μακριά και μου λείπεις, δεν είσαι δίπλα μου μα πάλι λείπεις. Δεν είσαι εδώ και πονάω…
Όσο ήμασταν μαζί, μου έλεγες ψέματα πολλά όμως εγώ ήμουν τόσο, ερωτευμένος που δεν έδινα σημασία…
Κάτι τέτοιες μέρες που τα όνειρα βαραίνουν την ψυχή και αναζητούν μια στέγη, μια συννεφιά σκιάζει την ψυχή μου… Ψάχνω έναν ήλιο σε μάτια αγαπημένων, που έψαχναν να βρουν κόκκινες πεταλούδες σε δάση σκοτεινά και χάθηκαν για πάντα. Τα όνειρα ξημέρωσαν σε λασπωμένους δρόμους, τα μάτια που τα έβλεπαν γεράσανε προσμένωντας… Θα σε θυμάμαι πάντα. Ήσουν και θα είσαι ότι καλύτερο έχω ζήσει. Θα σ’ αγαπώ όσα χρόνια κι αν περάσουν και θα ελπίζω πάντα την επιστροφή σου. Ακόμα και τώρα που κάποιος άλλος έχει πάρει τη θέση μου στην καρδιά σου, Μου λείπεις υπερβολικά, σ’ αγάπησα όσο καμμιά άλλη. Οπότε με ψάξεις θα’ μαι εδώ για σένα… Η φωνή σου έχει σημαδέψει την ψυχή μου και η σκιά σου πλανιέται πάντα γύρω μου, όμως εσύ η ίδια εισαι μακριά. Δεν σ’ ενδιαφέρει πια που βρίσκομαι και τι κάνω όμως δεν πειράζει, σε καταλαβαίνω. Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω θα βγούν κάπου μα δεν αντέχω, πρέπει κάποτε να καταφέρω να πω αυτά που νιώθω. Έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ήμασταν μαζί, μα αυτή η γεύση απ’ τα παλιά συνεχίζει να με βασανίζει κι ένα αναπάντητο γιατί τρέμει στα χείλη μου. Ελπίζω κάποτε να ξαναβρεθώ στην καρδιά σου. Με απεριόριστη αγάπη…