ΩΡΑ: 01:25π.μ
Σου γράφω ένα γράμμα κενό… Ένα γράμμα που μέσα κλείνω όσα σκέφτηκα και δεν είπα…όλα εκείνα που έγραψα και δεν τα είδες… όσα ένοιωσα και δεν τα άφησα να φτάσουν κοντά σου… όλα όσα ποτέ δεν σκέφτηκα και δεν τα είπα… Σου γράφω ένα γράμμα κενό και μέσα κλείνω όσα τριαντάφυλλα δεν έκλεψα και απέμειναν πάνω στις θαμπωμένες από τη θέα του αιγαίου τριανταφυλλιές…
Κλείνω όσα τραγούδια δεν συνέθεσα και απέμεινε μόνο η μελωδία της κιθάρας να ηχεί ,πένθιμη και μακρινή… Σου γράφω ένα γράμμα κενό, ίσως γιατί μόνο εκεί θα μπορούσα να φυλάξω την πικρή της απώλειας αλήθεια και να την βγάλω από την ψυχή μου… ίσως μόνο εκεί να μπορεί να φανερωθεί…Σου γράφω αυτό το
γράμμα με την ελπίδα μα πάνω απ’ όλα τον φόβο να το διαβάσεις… κλείνω μέσα όλα εκείνα τα δάκρυά μου ,που ποτέ δεν έφτασαν στα στεγνά από την πίκρα χέρια σου…
Κλείνω σε αυτό το κενό γράμμα την αρχή ,το τέλος και τον χρόνο γιατί δεν μπορώ να προσανατολιστώ πάνω τους…. Κλείνω μέσα στο γράμμα και όλα εκείνα για τα οποία θα μετανιώσω…Ήρθε η ώρα να σφραγίσω αυτό το κενό γράμμα γιατί έχω τόσα να κρύψω μέσα και φοβάμαι μην γεμίσει και τότε δεν μείνει κενό… Το αφήνω κενό για να το συμπληρώσεις εσύ και να βάλεις το «τέλος»… εγώ απλά θα συμπληρώσω… «από μενα για σενα.. στην απώλεια της ελπίδας»….
Αν νοιώσεις τα μάτια σου να δακρύσουν άφησε το δάκρυ να κυλήσει και θα έρθει η ώρα… Που θα στεγνώσει πάνω σου αφήνωντας στο δρόμο του μόνο τη παγερή αίσθηση του αέρα να σου θυμίζει απλά όσους δεν σε εκτίμισαν. Μην διστάσεις να διώξεις από μέσα σου αυτές τις σταγόνες μη προσπαθήσεις να φανείς δυνατός μπροστά σε όσους απλά αδιαφόρησαν με λυγμούς και με κραυγές βγάλε τώρα ό,τι έχεις να πετάξεις γιατί αν το κρατήσεις μέσα σου αυτό το δάκρυ θα ποτίζει συνεχώς τη καρδιά ώσπου κάποτε θα τη
πνίξει… Κάτι τέτοιες μέρες που τα όνειρα βαραίνουν την ψυχή και αναζητούν μια στέγη, μια συννεφιά σκιάζει την ψυχή μου… Ψάχνω έναν ήλιο σε μάτια αγαπημένων, που έψαχναν να βρουν κόκκινες πεταλούδες σε δάση σκοτεινά και χάθηκαν για πάντα. Τα όνειρα ξημέρωσαν σε λασπωμένους δρόμους, τα μάτια που τα έβλεπαν γεράσανε προσμένωντας…
Έτσι λοιπόν είναι ο έρωτας το βράδυ πονάς την ημέρα ονειρεύεσαι. Ψιθυρίζεις φωνάζεις ουρλιάζεις στα όνειρά σου. Ίσως να μην σε ακούει κανείς. Εσύ όμως το κάνεις γιατί τα όνειρα είναι αυτά που σε λυτρώνουν από τον πόνο της ψυχής σου.
Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν όλοι. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως…Τα όνειρά μου με προδώσανε μια κρύα νύχτα του χειμώνα, τότε που ο στεναγμός ένα με το δάκρυ μου έγινε. Ο πόνος μαχαίρι βαθύ χάραξε μέσα μου αισθήματα και ότι όμορφο είχε απομείνει από την λέξη αγάπη. Φοβόμουν να κοιτάξω πια τον ουρανό τις νύχτες που μόνη άντεχα καρτερικά την τιμωρία του υπάρχω.
Και τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι να αφήσω την φαντασία λεύτερη να τρέξει, να φωνάξει πως ελπίζω γιατί ξέρω πως κι αυτό το όνειρο γρήγορα θα σβήσει.
Θα γίνει μακρινό κι απόμακρο και θα πεθάνει η ελπίδα μου θαμμένη στα ερείπια της λησμονιάς. Φοβάμαι απλά γιατί υπάρχω, ζω και υπομένω. Φοβάμαι γιατί ποτέ δεν θα αγγίξω αυτό που η ψυχή μου χρόνια λαχταρούσε ντυμένη στα λευκά, αυτό που οι άνθρωποι σου δίνουν μα τόσο εύκολα το παίρνουν πίσω. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που λέγεται αγάπη, γιατί απλά φοβάμαι να τολμήσω, φοβάμαι τις απογοητεύσεις και τις απορρίψεις… Γράφω στίχους, ποιήματα, σκέψεις, ψάχνοντας διέξοδο να βρω ή να εκτονωθώ. Κάθε φορά
όμως νιώθω να πνίγομαι, να ασφυκτιώ. Εύχομαι τον χρόνο να μπορούσα να γυρίσω πίσω, τότε που ήμουν ακόμη μικρό παιδί και ζούσα μια ζωή χωρίς έννοιες, γλυκιά, ανέμελη. Τότε την καρδιά μου θα έθαβα βαθιά μέσα στη γη ώστε να μην σε γνωρίσει ποτέ! Πάντα φίλοι θα παραμέναμε, αχώριστοι, ειλικρινά παιδικοί, χωρίς αισθήματα ρομαντικά, χωρίς πόνο, δάκρυ, θλίψη, σε μια αγνή φιλία παντοτινή! Τώρα την ζωή μου να γεμίσω προσπαθώ, μα το κενό που έχεις αφήσει είναι τεράστιο. Τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μου με κόβουν κάθε φορά που αυτή χτυπάει σαν τρελή στην θύμησή σου. Το αίμα μου έχει γίνει σαν το χώμα της καμένης γης και η σκέψη μου σαν τα απανθρακωμένα δέντρα. Με έκανες να αρρωστήσω.
Πόσο δυνατή είσαι, πόσο σκληρή καρδιά. Και εγώ, πόσο ασθενικός, εύθραυστος, αδύναμος, ευαίσθητος, και πονόψυχος…αλλά βλέπεις η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα.Κάποιον άνθρωπο δεν χρειάζεται να τον δοκιμάζεις για να σ’ ερωτευτεί ή για να σε αγαπήσει. Η αγάπη έρχεται μόνη της. Ακόμα, κάποιον τον αγαπάς όταν αγαπήσεις την ψυχή του. Όταν σε γεμίζει… Όταν νοιώθεις πως θα μπορεούσες να πεθάνεις, να σκοτωθείς τη στιγμή εκείνη που σε έχει στην αγκαλιά του. Επειδή, είσαι ευτυχισμένος, επειδή δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο. Επειδή, ακόμα, δεν θέλεις να έρθει η στιγμή που θα σου πει αντίο.
Θέλεις να την κρατήσεις στην ψυχή σου ακριβώς όπως είναι εκείνη τη στιγμή που σε αγκαλιάζει. Η αγάπη είναι μαγεία που σε κάνει να νοιώθεις παιδί. Αγάπη είναι να θυσιάζεις τα πάντα μοναχά για πέντε λεπτά ευτυχίας μαζί του και όχι μόνο… Έχω ακούσει ότι οι άντρες δεν δακρύζουν. Τελικά η ζωή σε μαθαίνει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο πόνος του άντρα είναι αβάσταχτος… Και πρέπει να τον σέβονται. Ο άντρας θα κλάψει για δύο λόγους. Για τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου και δυστυχώς για το χαμό της αγάπης του. Τι μια ορκίζεσαι να μην ξαναγαπήσεις και την άλλη σε βρίσκει το πρωί βυθισμένο στις σκέψεις και στα ερωτηματικά. Αυτά, που σε βασανίζουν τόσο απάνθρωπα! Και όμως είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις κάνει κάποιο λάθος και ας ξέρεις ότι έχεις παραβεί τον όρκο σου. Τελικά το λάθος το έχεις κάνει ξανά και ξανά και θα συνεχίσεις να το κάνεις. Γιατί έχεις φτιαχτεί για ν’ αγαπάς, ακόμα και χωρίς ανταπόκριση. Βουρκώνεις όμως γιατί ξέρεις ότι το αγαπημένο σου πρόσωπο σε έχει προδώσει. Μα σε φίλησε, και σε έκανε να δώσεις τα πάντα και τα πήρε. Και τον Χριστό τον φίλησαν. Το ήξερε ότι θα τον προδώσουν. Δεν έπαψε όμως ν’ αγαπά. Στο τέλος βλέπεις ότι όλα ήταν ψεύτικα και ας έλεγε η αγαπημένη σου ότι ενδιαφέρεται για ‘σένα. Εκεί είναι και το σημείο που δακρύζουν οι άντρες.
Εδώ είναι και το σημείο που θα δακρύσω κι εγώ. Γιατί είμαι ένας από αυτούς και έχω ψυχή! Μαύρη ψυχή μου και ραγισμένη καρδιά μου… Πότε θα πάψεις να πονάς; Θέλω να βγω και να φωνάξω όλα όσα έζησα. Να πάψω να κρύβομαι. Γιατί δεν το άρχισα μόνος μου αυτό το μαρτήριο.
Πήρες τις νύχτες σου, τις καληνύχτες σου, χάθηκες μες στη βροχή. Άφησες μια φωτογραφία για να μιλάμε μαζί. Ό,τι παράτησες είναι όπως τ’ άφησες, όλα είναι ίδια εδώ. Όλα βουλιάζουνε όλα ριμάζουνε πάντα στον ίδιο σκοπό κι εγώ ακόμα εδώ…
Τέλος Ώρα: 03:50π.μ
Κλείνω σε αυτό το κενό γράμμα την αρχή ,το τέλος και τον χρόνο γιατί δεν μπορώ να προσανατολιστώ πάνω τους…. Κλείνω μέσα στο γράμμα και όλα εκείνα για τα οποία θα μετανιώσω…Ήρθε η ώρα να σφραγίσω αυτό το κενό γράμμα γιατί έχω τόσα να κρύψω μέσα και φοβάμαι μην γεμίσει και τότε δεν μείνει κενό… Το αφήνω κενό για να το συμπληρώσεις εσύ και να βάλεις το «τέλος»… εγώ απλά θα συμπληρώσω… «από μενα για σενα.. στην απώλεια της ελπίδας»….
Αν νοιώσεις τα μάτια σου να δακρύσουν άφησε το δάκρυ να κυλήσει και θα έρθει η ώρα… Που θα στεγνώσει πάνω σου αφήνωντας στο δρόμο του μόνο τη παγερή αίσθηση του αέρα να σου θυμίζει απλά όσους δεν σε εκτίμισαν. Μην διστάσεις να διώξεις από μέσα σου αυτές τις σταγόνες μη προσπαθήσεις να φανείς δυνατός μπροστά σε όσους απλά αδιαφόρησαν με λυγμούς και με κραυγές βγάλε τώρα ό,τι έχεις να πετάξεις γιατί αν το κρατήσεις μέσα σου αυτό το δάκρυ θα ποτίζει συνεχώς τη καρδιά ώσπου κάποτε θα τη
πνίξει… Κάτι τέτοιες μέρες που τα όνειρα βαραίνουν την ψυχή και αναζητούν μια στέγη, μια συννεφιά σκιάζει την ψυχή μου… Ψάχνω έναν ήλιο σε μάτια αγαπημένων, που έψαχναν να βρουν κόκκινες πεταλούδες σε δάση σκοτεινά και χάθηκαν για πάντα. Τα όνειρα ξημέρωσαν σε λασπωμένους δρόμους, τα μάτια που τα έβλεπαν γεράσανε προσμένωντας…
Έτσι λοιπόν είναι ο έρωτας το βράδυ πονάς την ημέρα ονειρεύεσαι. Ψιθυρίζεις φωνάζεις ουρλιάζεις στα όνειρά σου. Ίσως να μην σε ακούει κανείς. Εσύ όμως το κάνεις γιατί τα όνειρα είναι αυτά που σε λυτρώνουν από τον πόνο της ψυχής σου.
Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν όλοι. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως…Τα όνειρά μου με προδώσανε μια κρύα νύχτα του χειμώνα, τότε που ο στεναγμός ένα με το δάκρυ μου έγινε. Ο πόνος μαχαίρι βαθύ χάραξε μέσα μου αισθήματα και ότι όμορφο είχε απομείνει από την λέξη αγάπη. Φοβόμουν να κοιτάξω πια τον ουρανό τις νύχτες που μόνη άντεχα καρτερικά την τιμωρία του υπάρχω.
Και τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι να αφήσω την φαντασία λεύτερη να τρέξει, να φωνάξει πως ελπίζω γιατί ξέρω πως κι αυτό το όνειρο γρήγορα θα σβήσει.
Θα γίνει μακρινό κι απόμακρο και θα πεθάνει η ελπίδα μου θαμμένη στα ερείπια της λησμονιάς. Φοβάμαι απλά γιατί υπάρχω, ζω και υπομένω. Φοβάμαι γιατί ποτέ δεν θα αγγίξω αυτό που η ψυχή μου χρόνια λαχταρούσε ντυμένη στα λευκά, αυτό που οι άνθρωποι σου δίνουν μα τόσο εύκολα το παίρνουν πίσω. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που λέγεται αγάπη, γιατί απλά φοβάμαι να τολμήσω, φοβάμαι τις απογοητεύσεις και τις απορρίψεις… Γράφω στίχους, ποιήματα, σκέψεις, ψάχνοντας διέξοδο να βρω ή να εκτονωθώ. Κάθε φορά
όμως νιώθω να πνίγομαι, να ασφυκτιώ. Εύχομαι τον χρόνο να μπορούσα να γυρίσω πίσω, τότε που ήμουν ακόμη μικρό παιδί και ζούσα μια ζωή χωρίς έννοιες, γλυκιά, ανέμελη. Τότε την καρδιά μου θα έθαβα βαθιά μέσα στη γη ώστε να μην σε γνωρίσει ποτέ! Πάντα φίλοι θα παραμέναμε, αχώριστοι, ειλικρινά παιδικοί, χωρίς αισθήματα ρομαντικά, χωρίς πόνο, δάκρυ, θλίψη, σε μια αγνή φιλία παντοτινή! Τώρα την ζωή μου να γεμίσω προσπαθώ, μα το κενό που έχεις αφήσει είναι τεράστιο. Τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μου με κόβουν κάθε φορά που αυτή χτυπάει σαν τρελή στην θύμησή σου. Το αίμα μου έχει γίνει σαν το χώμα της καμένης γης και η σκέψη μου σαν τα απανθρακωμένα δέντρα. Με έκανες να αρρωστήσω.
Πόσο δυνατή είσαι, πόσο σκληρή καρδιά. Και εγώ, πόσο ασθενικός, εύθραυστος, αδύναμος, ευαίσθητος, και πονόψυχος…αλλά βλέπεις η αγάπη είναι δύσκολο πράγμα.Κάποιον άνθρωπο δεν χρειάζεται να τον δοκιμάζεις για να σ’ ερωτευτεί ή για να σε αγαπήσει. Η αγάπη έρχεται μόνη της. Ακόμα, κάποιον τον αγαπάς όταν αγαπήσεις την ψυχή του. Όταν σε γεμίζει… Όταν νοιώθεις πως θα μπορεούσες να πεθάνεις, να σκοτωθείς τη στιγμή εκείνη που σε έχει στην αγκαλιά του. Επειδή, είσαι ευτυχισμένος, επειδή δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο. Επειδή, ακόμα, δεν θέλεις να έρθει η στιγμή που θα σου πει αντίο.
Θέλεις να την κρατήσεις στην ψυχή σου ακριβώς όπως είναι εκείνη τη στιγμή που σε αγκαλιάζει. Η αγάπη είναι μαγεία που σε κάνει να νοιώθεις παιδί. Αγάπη είναι να θυσιάζεις τα πάντα μοναχά για πέντε λεπτά ευτυχίας μαζί του και όχι μόνο… Έχω ακούσει ότι οι άντρες δεν δακρύζουν. Τελικά η ζωή σε μαθαίνει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο πόνος του άντρα είναι αβάσταχτος… Και πρέπει να τον σέβονται. Ο άντρας θα κλάψει για δύο λόγους. Για τον χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου και δυστυχώς για το χαμό της αγάπης του. Τι μια ορκίζεσαι να μην ξαναγαπήσεις και την άλλη σε βρίσκει το πρωί βυθισμένο στις σκέψεις και στα ερωτηματικά. Αυτά, που σε βασανίζουν τόσο απάνθρωπα! Και όμως είσαι σίγουρος ότι δεν έχεις κάνει κάποιο λάθος και ας ξέρεις ότι έχεις παραβεί τον όρκο σου. Τελικά το λάθος το έχεις κάνει ξανά και ξανά και θα συνεχίσεις να το κάνεις. Γιατί έχεις φτιαχτεί για ν’ αγαπάς, ακόμα και χωρίς ανταπόκριση. Βουρκώνεις όμως γιατί ξέρεις ότι το αγαπημένο σου πρόσωπο σε έχει προδώσει. Μα σε φίλησε, και σε έκανε να δώσεις τα πάντα και τα πήρε. Και τον Χριστό τον φίλησαν. Το ήξερε ότι θα τον προδώσουν. Δεν έπαψε όμως ν’ αγαπά. Στο τέλος βλέπεις ότι όλα ήταν ψεύτικα και ας έλεγε η αγαπημένη σου ότι ενδιαφέρεται για ‘σένα. Εκεί είναι και το σημείο που δακρύζουν οι άντρες.
Εδώ είναι και το σημείο που θα δακρύσω κι εγώ. Γιατί είμαι ένας από αυτούς και έχω ψυχή! Μαύρη ψυχή μου και ραγισμένη καρδιά μου… Πότε θα πάψεις να πονάς; Θέλω να βγω και να φωνάξω όλα όσα έζησα. Να πάψω να κρύβομαι. Γιατί δεν το άρχισα μόνος μου αυτό το μαρτήριο.
Πήρες τις νύχτες σου, τις καληνύχτες σου, χάθηκες μες στη βροχή. Άφησες μια φωτογραφία για να μιλάμε μαζί. Ό,τι παράτησες είναι όπως τ’ άφησες, όλα είναι ίδια εδώ. Όλα βουλιάζουνε όλα ριμάζουνε πάντα στον ίδιο σκοπό κι εγώ ακόμα εδώ…
Τέλος Ώρα: 03:50π.μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για τον Χρόνο σας.
Η Απάντηση σας έχει προωθηθεί για έλεγχο, και θα δημοσιευθεί το συντομότερο δυνατόν.
Σε περίπτωση εντοπισμού Ύβρεων, Ειρωνίας, Κοροϊδίας, και πάσης φύσεως χλευασμού προς τον συντάκτη, το Blog, ή το άρθρο, η άποψη σας θα Διαγράφεται, και θα BLOCKάρεστε διαπαντός!