Θέλω να ερωτευτώ…

Θέλω να ερωτευτώ…………. 

να νιώσω σαν ένα μικρό χαζό παιδί που ξεγυμνώνει την καρδιά του χωρίς γιατί , πρέπει και κανόνες…

Θέλω να ερωτευτώ…………..

να τρέξω σε μέρη ανθηρά όπου τα μάτια μου θα γελάνε και θα λάμπουν από χάρά…

Θέλω να ερωτευτώ………….

να είμαι αυτός που είμαι χωρίς γυάλινες μάσκες και πορσελάνινα προσωπεία…
Θέλω να ερωτευτώ…………..

να νιώσω την ψυχή μου να χτυπά , να χτυπά τόσο δυνατά που να μου ρχεται να σκάσω…
Θέλω να ερωτευτώ…………..
να παίξω, να κλάψω, να δημιουργήσω, να χαρίσω, να αφεθώ…
Θέλώ να ερωτευθώ ………….
να βγω, να βγάλω τα παππούτσια μου και να χορέυω όλο το βράδυ, θέλω φίλες, και κιθαρίτσα σε μια παραλία…
Θελω να ερωτευθώ ………….
να νιώσω ήρεμος σαν απαλό κύμα που σκάει στην ακροθαλασσιά, να ταξιδέψω σε μέρη του μυαλού μου κρυφά και μακρινά , να ονειρευτώ , να ανακαλύψω…
Θέλω να ερωτευθώ……………
να συγχωρέσω, να αφήσω περιθώριο για 2ή ευκαιρία, να δεχτώ και να αγαπήσω…
Θέλω να ερωτευθώ……………
ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ + ΞΑΝΑ κάθε λεπτό να νιώσω ερωτευμένος με τον μαγικό κόσμο της αυλής του παραδείσου της… «Σαν αλχημιστής να βρω το χρυσάφι σε κάθε στιγμή , σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε χαμόγελο , σε κάθε πόνο , σε κάθε αγκαλιά , σε κάθε φιλί…

Πάντως όπως και να’χει, σ’έναν κόσμο που λειτουργούν μόνο τα πρέπει, ναι είναι δύσκολο κάτι τέτοιο ή μάλλον θέλει προσπάθεια για να είναι εφικτό, ναι είναι εφικτό σκεφτείτε πως νιώθετε όταν ερωτεύεστε πραγματικά…
Όλος ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός, ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι γύρω σας φαίνονται γλυκήτατοι, δεν έχετε καμμία διάθεση να δώσετε στα άτομα που γκρινιάζουν τροφή για λάσπες, τα προβλήματα φαίνονται πιο εύκολα, η υγεία σας είναι σούπερ, η ομορφιά σας στα ύψη λάμπετε, κάνετε σαν μικρά χαριτωμένα παιδιά, γελάτε χωρίς λόγο, συγκινείστε με χίλιους δύο λόγους τα βλέπετε όλα όμορφα γιατί έχετε αφεθεί…
Δεν θα ήταν όμορφο αυτό το συναίσθημα να το ζούμε ακόμα και όταν δεν ερωτευόμαστε κάποιον, αλλά την ίδια την ζωή; τον ήλιο που λάμπει, τα αστέρια, το γεγονός ότι ζούμε αναπνέουμε-υπάρχουμε σε έναν κόσμο που καθημερινά ακούς για ανίατες ξαφνικά ασθένειες , ότι δεν έχουμε να φάμε…
Δεν είμαι ουτοπικός ούτε αισιόδοξος, το αντίθετο, είμαι πολύ απαισιόδοξος, βουρκώνω πολύ εύκολα, τα βλέπω όλα μισοάδεια, γκρινιάζω, τρέχω στον αγώνα της καθημερινότητας και της επιβίωσης και όλα όσα κάνουμε όλοι λίγο πολύ…
Απλά λίγες στιγμές που τα βλέπω όλα κατάμαυρα και απαίσια και υψώνω το κεφάλι στον ουρανό και λέω θεέ μου ζω, υπάρχω, έχω υγεία, έχω τους γονείς μου, τη δουλειά μου, ένα σπίτι να κοιμηθώ, ένα σπίτι να φάω έχω τον εαυτό μου, τότε είναι αυτές οι στιγμές που ένα συναίσθημα ηρεμίας και αγαλλίασης με πλημμυρίζει, είμαι εγώ ένα με τον εαυτό μου, οι δύο μας και είμαστε τέλεια και όταν μπορείς να νιώσεις αυτό το συναίσθημα απλά και μόνο με σένα, τότε και το ελάχιστο που πέρνεις από το περιβάλλον φαντάζει μαγικό…
Αυτό θέλω, να αφεθώ να είμαι αυτός , ένα με τον εαυτό μου χωρίς «κριτική-πρέπει και κανόνες« και προσωπεία…

«Τελικά το πιο άσχημο σε αυτό τον κόσμο είναι ότι κανένας δεν είναι αυτό που είναι για αυτό μπερδευόμαστε…«

Τα δικά μας οράματα είναι φωλιασμένα μέσα μας, και δεν παρασύρονται απο τον καταιγισμό των παραστάσεων που δεχόμαστε συνεχώς. Και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να ξαναβρουμε το δικό μας κόσμο της φαντασίας και τις δικές μας επιθυμίες.
Η επιθυμία είναι ατομική όχι κοινωνική…