Δεν έχει σημασία σε ποιόν και γιατί λέμε αντίο. Είναι ένας αποχωρισμός. Πάντα το αντίο πονάει.. Συνήθως όμως πιο πολύ πονάει η συνειδητοποίηση πως πρέπει να το πούμε. Και όσο δεν το λέμε, πονάει περισσότερο. Αντίο λοιπόν… και εύχομαι ο πόνος που μου προκαλεσες να είναι μικρότερος σε ένταση από ότι εως τώρα… γιατί σε διάρκεια, θα κρατήσει όσο ζω.Αντίο λοιπόν και μη μου πεις ποτέ πως εγώ το ήθελα. Για σένα είναι.
«Θέλω ότι θέλεις » μου έλεγες… και εγώ τώρα βλέπω πως αυτό ήθελες… Σε προλαβαίνω για να αντέξεις.. Έχεις να κρατηθείς. Εγώ όμως σήμερα δεν έχω… Όπως καταλαβαίνεις εάν ποτέ διάβαζες αυτό το ιδιόχειρο σημείωμα (ποιά εσύ, δεν έχει σημασία πλέον), σε αγαπώ πιο πολύ από ότι πίστευα τότε, τώρα όμως που σε αφήνω, ήσουν το μόνο μου κράτημα..
Μη ρωτήσεις ποτέ τίποτα… Παντα στην ζωη λέμε και εκφραζουμε λέξεις που ποτέ δεν τις νιώθουμε και μετα το μετανιώνουμε πικρά. Το αντίο που ειναι μια παρα πολυ βαρια κουβεντα, (πιο βαρια κουβεντα και σκληρη ακομα κ απο το σ’αγαπάω) το λέμε μια φορά στη ζωή μας ακόμα και σε πρόσωπα που αγαπάμε πολύ.. Δεν αντέχω άλλο πλέον…
Ήξερες πολύ καλά τι ήθελες… Θυμάσαι; «όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων…» και συ μου έλεγες, όχι…
Τελικά, έτσι είναι.. Ο πρώτος στην καρδιά σου, η πρώτη σου αγαπη στην ζωή, είναι και η μόνη στη ζωή σου η οποία δεν θα ξεχαστεί ΠΟΤΕ… Οι «υπόλοιποι» εισπράττουν απλώς τη μεγαλοψυχία σου, τη φροντίδα σου, την εικονική αγάπη σου… Μόνο που για μένα δεν είναι έτσι.. δεν είμαι φτιαγμένος να περιμένω στη σειρά.. Η καρδιά μου χωράει μια σύντροφο, έναν έρωτα, για μια ζωή, μόνο για κάτι μόνιμο και σταθερό χωρις διαφημίσεις και μετά πάλι επιστροφη σαν να ημουν κατι αναλώσιμο… Δεν λειτουργούμε όλοι το ίδιο… Μακαρι να μπορουσες να ανοιξεις την καρδια να δεις τι αισθανεται ο αλλος για σενα. Υπαρχουν παρα πολλες φωλιες δεκαδες-εκατονταδες που αναμεσα σε αυτες δυστυχως δεν μπορεις να ξεχωρισεις σε ποια ειναι αυτος που θα ανοιξει την αγκαλια του μονο για αυτο που εισαι και οχι για να καλυψει το χρονο μεχρι να βρει μια αλλη ισως καλυτερη πηγη ζωμού. Και να βρεθεί ποτε δεν πρεπει να εγκαταλειψεις αυτο που ειχες κλειδωσει μεσα σου, γιατι και μονο στην σκεψη να μεταφερθεις σε αλλο λιμανακι μιας αλλης καρδιας αυτο λεγεται ή ονομαζεται ΠΡΟΔΩΣΙΑ. και την προδωσια δεν πρεπει ποτε να την συγχωρεις, ουτε καν για 1ή φορά.
Γιατι αφου εγινε μια φορα, θα επαναληφθει αφου με την συγχωρεση μετατρεπεσαι σε δεδομενη. Περα απο ολα αυτα όμως κανενας πονος δεν θα μπορεσει να συγκριθει μ’αυτον που μου προξενει η απουσια σου (αν σε ειχα ταιρι μου) Όσο κι αν προσπαθω να αντιδρασω στο παθος μου και το μαρτυριο μου, χιλιων ειδων ανησυχιες συνταραζουν και σπαραζουν την καρδια μου. Υποπτευομαι ακομη και τις πιο αθωες σου διασκεδασεις (αν ημασταν ακομα μαζι) και ολη μου η ζωη τωρα πλεον εχει καταντησει ενα μωσαικο απο αναστεναγμους, αγωνιες & δακρυα. Τι στενοχωρια και απογοητευση ειναι αυτη οταν δεν μπορεις να βρεις ενα σωστό αλλο σου μισο? Ο κοσμος που συναναστρεφεσαι, ολες οι παρεες γενικα που προσελκυει ο μαγνητης της ομορφιας σου, ειναι για μενα απλα αλλοι τοσοι σκοπελοι, που με κανουν να φοβουμαι καποιο μοιραιο ναυαγιο. Μα αλλοιμονο! Γιατι να ψαχνω να βρω τοσα εμποδια οταν ενα και μόνο μπορει να παρατεινει την δυστυχια μου, και να την κανει αβασταχτη?
Και αυτο μοναχα εσυ η ιδια εσυ που με περιμενεις καπου στο μελλον μπορεις να το βγαλεις απο το δρομο της ζωης μου. Εξαλλου καθε φορα οταν καποτε βρισκω ενα πλασμα τοσο αξιολατρευτο, ξεχναω αμεσως καθε αλλο σκοπο της ζωης μου. Και ολα τα καλα που θα μπορουσα να δεχθω απο αλλους, θα ηταν για μενα μηδενικα, αν μεσα σε αυτα δεν υπηρχε ουτε ενα που να προερχεται απο σενα. Ειναι αληθεια οτι εφοσον η μετριοφροσυνη σου θα σου χρισιμευει ως προχωμα στην καρδια σου, δεν πρεπει να ελπιζω οτι θα μπορεσω να καταλαβω καποια θεση σε αυτην καποια στιγμη. Και επειδη ο ερωτας γεννιεται (μετα το φιναλλε του ενθουσιασμου) απο την συμπαθεια, αν αντι να εισαι μετριοφρονη, εισαι οσο απαιτει η λογικη υπερηφανη, και συναμα λιγο αψικορη, θα μοιαζαμε τοσο ωστε δε θα καταβαλλαμε μεγαλο κοπο να αγαπηθουμε. Με την γλωσσα που σου μιλαω πρεπει να εισαι πολυ δυσπιστη για να μην πιστεψεις στην ειλικρινεια μου. Αν δεν εχεις πεισθή ακομα, τουλαχιστον γνωριζω ενα μεσο να σε πεισω. Δεν εχω παρα να σου πω οτι μπορεις να με εμποδισεις να σε κανω δική μου, αλλα δεν μπορεις να μου απαγορεψεις να ειμαι δικός σου και να σε αγαπάω με το φλογερωτερο παθος. Δεν εχω ομως να ξερεις απο τα ταλεντα που εχουν συνηθως οι καλοι συγγραφεις, επομενως δεν προκειται να σε λιβανισω με το λιβανι της κολακειας.
Τα καταθετω απλα και με ειλικρινεια. Αλλα για να πειστω και για την δικη σου ειλικρινεια την επομενη φορα, εσυ ναι που με περιμενεις καπου στο μελλον αγαπη της ζωης μου, θα ηθελα να μου κατεθετες εαν ποτε μπορουσες οτι εχω καποιο δικιο, και οτι πιστευεις ενα μερος απ’αυτα που σου εκμυστηρευεται η καρδια μου… Αν επιθυμεις να πιστεψει και η δικη μου καρδια ενα μερος απο αυτα που θα μου κατεθετες και εσυ…»μεθαυριο-κάποτε…». Πλεον αφου σου κατεθεσα με ειλικρινεια τους στοχασμους της ψυχης μου, θελω να ελπιζω οτι «μεθαυριο-κάποτε» θα εχεις επισης την καλοσυνη να μου γνωριζες περα απο ολα τα αλλα τα αληθινα σου αισθηματα που ελπιζω να μου κατεθετες για να μπορουσα να καταλαβω αν υπαρχει ελπιδα να γινω καποια μερα αξιος της αγαπης σου ή θα γινω αμεσως και για παντα ο πιο δυστυχισμενος ανθρωπος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για τον Χρόνο σας.
Η Απάντηση σας έχει προωθηθεί για έλεγχο, και θα δημοσιευθεί το συντομότερο δυνατόν.
Σε περίπτωση εντοπισμού Ύβρεων, Ειρωνίας, Κοροϊδίας, και πάσης φύσεως χλευασμού προς τον συντάκτη, το Blog, ή το άρθρο, η άποψη σας θα Διαγράφεται, και θα BLOCKάρεστε διαπαντός!