Γιατί να μην μπορείς να την ξεχάσεις;

11/12/10

…ενώ όλα κυλούσαν τόσα όμορφα, τόσο χαλαρά, ξαφνικά ενώ έχεις ηρεμήσει, ένα και μόνο μυνημα στο Facebook είναι αρκετό για να σε αναστατώσει, εκεί που την είχες ξεχάσει. Αμέσως σε γυρνάει στην ημέρα του χωρισμού σου. Και ενώ έχεις εκμυστηρευθεί ότι δεν θέλεις – δεν γουσταρεις την φιλία της, εκει η άλλη να επιμένει. Να θέλει να ανταλλάξει μαζί σου «2 Ανθρώπινες κουβέντες«, και εσυ να φωνάζεις: «ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ ΦΙΛΙΚΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ«. Αλλά είναι τραγικό να σε βλέπουν μόνο σαν έναν απλό αριθμό, σαν ένα νούμερο (καθαρά) ηλικίας και τίποτα άλλο.

Την μια να σου λέει
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ»
και την άλλη να σου λέει
«ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ«

Γιατί μετά από τόόόσους μήνες (έπειτα από το τελευταίο μυνημα στο facebook, Φεβρουαριο 2010) να σε βρίσκει και να σε ενοχλεί; Και ενώ έχεις ξεκαθαρίσει από παλιότερα ότι: «Ή ΜΑΖΙ ή ΤΙΠΟΤΑ«. Και να θέλει να μαθαίνει νέα σου, σ’αρέσει ή δεν σ’αρεσει εσένα. Πως μπορεί τελικά κάποιος να ξεχάσει μια για πάντα την άλλοτε «ζωή του»; Πρέπει δηλαδή σωνει και καλά να μπλέξει με άλλην για να ξεχάσει; Πως μπορείς να φρενάρεις την πρώην σου να μην μπορεί να μαθαίνει τίποτα για σένα θέλεις δεν θέλεις;

Γιατί σε αυτήν την ζωή ο πόνος να είναι τόσο μεγάλος;Γιατί σε αυτήν την ζωή να πληγώνεσαι τόσο πολύ;Γιατί να μην εκτιμούν τίποτα σε σένα πια;Γιατί να μην υπάρχει σεβασμός προς το προσωπο σου;Γιατί ενώ δηλώνει ότι δεν σε θέλει, από μέσα της ακόμα σ’αγαπάει;(αλλά δεν το παραδέχεται λόγω εγωϊσμού)

Μαραμένα λουλούδια στέκουν να ξεραίνονται στον ήλιο τα φύλλα της καρδιάς μου, μαραμένα τα μάτια μου στέγνωσαν από τα δάκρυα και τώρα στέκουν αδειανά δυο θολές μπίλιες δίχως φως, μαραμένες οι σκέψεις και τα όνειρά μου καθώς δεν γεμίζουν πια απο το κάλεσμα σου, και πια απλά κλείνω τα μάτια και δεν έρχεται κανείς. Μαραμένη η φωνή μου δεν γεμίζει πια το δωμάτιο με λόγια ερωτικά, μα μόνο την λέξη αντίο λέει που άκουσα την τελευταία φορά, μαραμένος και ο κόσμος γύρω μου στέκει και τίποτα πια δεν μου φαίνεται να είναι ζωντανό και όλα αυτά γιατί έφυγες και πέθαναν όλα τα συναισθήματα μου παντοτινά. Εγώ τώρα έκλεισα τις πόρτες τις καρδιάς μου για όλους… Αφού ο άνθρωπός μου δεν μoυ έχει εμπιστοσύνη πως να μπορώ να εμπιστευτώ τους άλλους; Ξέρω σου είχα υποσχεθεί (τότε) ότι η πόρτες για σένα θα είναι ανοιχτές για πάντα… Μην ξεχνάς πως τα μοναδικά κλειδιά σε εσένα τα έδωσα… Έτσι μόνο εσύ μπορούσες να τις ανοίξεις και να μου έδινες χαρά ξανά!!! Όμως ξέχασα. Για σένα είμαι απλά ένας αριθμός μόνο. Ένα νούμερο (ηλικίας) μόνο…Δυστυχώς το όνειρο ήταν τόσο ωραίο και ο ύπνος τόσο βαθύς, που ποτέ δεν κατάλαβα την πραγματικότητα. Ναι, δυστυχώς! Ποτέ δεν τα βρήκα με τον εαυτό μου, ποτέ μου δεν κατάλαβα κι εσένα. Το ξέρω ότι φταίω. Τα έβλεπα όλα τόσο ρόδινα και τόσο
ονειρεμένα… Μα ούτε ένα χέρι να με ξυπνήσει!
Ώσπου έφτασε η στιγμή για το τελευταίο αντίο. Έμεινα να κοιτάω εσένα που χανόσουν στο βάθος της πλατείας και το μέρος μας όπου θα με σημάδευε για πάντα…